غزل‌های 301 تا 400

آن که پامال جفا کرد چو خاک راهم

دیدار شد میسر و بوس و کنار هم

دردم از یار است و درمان نیز هم

ما بی غمان مست دل از دست داده‌ایم

عمریست تا به راه غمت رو نهاده‌ایم

ما بدین در نه پی حشمت و جاه آمده‌ایم

فتوی پیر مغان دارم و قولیست قدیم

خیز تا از در میخانه گشادی طلبیم

ما ز یاران چشم یاری داشتیم

صلاح از ما چه می‌جویی که مستان را صلا گفتیم