غزل‌های 1 تا 100

آن شب قدری که گویند اهل خلوت امشب است

خدا چو صورت ابروی دلگشای تو بست

خلوت گزیده را به تماشا چه حاجت است

رواق منظر چشم من آشیانه توست

برو به کار خود ای واعظ این چه فریاد است

تا سر زلف تو در دست نسیم افتاده است

بیا که قصر امل سخت سست بنیادست

بی مهر رخت روز مرا نور نماندست

باغ مرا چه حاجت سرو و صنوبر است

المنة لله که در میکده باز است